Wykład pt. „Prawdy i mity epidemiologiczne, czyli historia chorób zakaźnych w pigułce”
O doktorze Chałubińskim i Warszawie
Chałubiński i Górale Podhalańscy
Czerwiec z Tytusem Chałubińskim
Wystawa czasowa pt. „Pomiędzy Warszawą a Zakopanem. Legenda Tytusa Chałubińskiego”.
Wernisaż wraz z otwarciem nowej wystawy czasowej pt. „Pomiędzy Warszawą a Zakopanem. Legenda Tytusa Chałubińskiego” zaplanowany był na 23 marca 2020 roku. Ze względu na sytuację epidemiologiczną, Muzeum Historii Medycyny zdecydowało się na przesunięcie jej dostępności na moment, w którym sytuacja będzie bezpieczna dla zwiedzających. Wystawa będzie czekać na wszystkich gości, a zaprasza na nią Jego Magnificencja prof. dr hab. Mirosław Wielgoś, pod którego patronatem została przygotowana. Przedstawienie historii Tytusa Chałubińskiego ma być niejako impulsem do lepszego poznania jego niezwykłej sylwetki. Szerokie spektrum zainteresowań (od medycyny, przez botanikę i historię sztuki po taternictwo) pokazuje, że był człowiekiem bardzo dynamicznym i otwartym na otaczający go świat. Traktowanie pacjentów, bez względu na ich pochodzenie społeczne, z ogromną empatią i wyrozumiałością, może być wzorem dla każdego, nie tylko lekarzy.
Wystawa będzie otwarta do marca 2021 roku.
Partnerami wystawy są:
Muzeum Tatrzańskie im. Dra Tytusa Chałubińskiego w Zakopanem
Zielnik Wydziału Biologii Uniwersytetu Warszawskiego
Muzeum Geologiczne im. Stanisława Józefa Thugutta
Wydziału Geologii Uniwersytetu Warszawskiego
Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego
Biblioteka Uniwersytecka w Warszawie
Narodowe Archiwum Cyfrowe
Muzeum Narodowe w Warszawie
Towarzystwo Lekarskie Warszawskie
Fundacja Pokolenia Pokoleniom.
Autorami scenariusza wystawy są Kinga Warszawska i Adam Tyszkiewicz z Muzeum Historii Medycyny WUM.
Projekt graficzny wystawy: Piotr Berezowski.
Zdjęcia wykonał: Pan Krzysztof Gardulski – Dział Fotomedyczny WUM.
„Człowiek wobec pandemii na przykładzie hiszpanki: historia, prewencja, mity”
Szanowni Państwo zapraszamy do zapoznania się z nowym artykułem poruszającym tematykę zagrożeń epidemiologicznych oraz sposobów ich zwalczania. Publikację pt. „Człowiek wobec pandemii na przykładzie hiszpanki: historia, prewencja, mity” znajdziecie Państwo w czasopiśmie MDWUM nr 3/4/2020 str. 46-48.
2020-3-4-MDWUM-Człowiek wobec pandemii na przykładzie hiszpanki
Wystawa pt. „1920-2020. 100 lat nauczania interny. Mściwój Semerau-Siemianowski – ojciec współczesnej kardiologii”
Muzeum Historii Medycyny WUM zaprasza 13 stycznia o godz. 13.00 na otwarcie wystawy pt. „1920-2020. 100 lat nauczania interny. Mściwój Semerau-Siemianowski – ojciec współczesnej kardiologii”, ul. Trojdena 2a, Centrum Dydaktyczne WUM, I piętro.
Wystawa jest objęta honorowym patronatem JM Rektora prof. dra hab. Mirosława Wielgosia.
Ponad 100 lat temu, na początku roku akademickiego 1918/1919 w II Klinice Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Warszawskiego, zorganizowanej w Szpitalu św. Ducha przy ul. Elektoralnej, dr Mściwój Semerau-Siemanowski podejmuje prace jako adiunkt u prof. Kazimierza Rzętkowskiego (1870-1924). W klinice tej Mściwój Semerau-Siemianowski rozwija metody czynnościowych badań serca i układu krążenia, włącza − wynalezione stosunkowo niedawno, bo kilkanaście lat temu − badanie elektrokardiograficzne (EKG) do rutynowych badań pacjentów. Od roku 1920 prowadzi pierwsze w historii uczelni wykłady na temat fizykalnych badań pacjentów internistycznych, nie będąc jeszcze docentem. Można więc uznać symbolicznie, że obchodzimy właśnie 100-lecie nowożytnego nauczania interny i badania układu krążenia w naszej Alma Mater.
Trzydzieści lat później przyjdzie czas na wyodrębnienie się kardiologii z interny. Ale najpierw, jeszcze w latach 20. i 30. ubiegłego wieku, w tym po śmierci swojego przełożonego, dr Mściwój Semerau-Siemianowski bardzo intensywnie tworzy podwaliny kardiologii.
W 1922 roku publikuje rozprawę O czynności samoistnie bijących komór sercowych u człowieka: studium farmakologiczne i patologiczno-fizjologiczne, która stała się podstawą habilitacji. Tuż po niej młody docent prowadzi własne wykłady poświęcone diagnostyce i terapii chorób układu krążenia. Od roku akademickiego 1924/25 organizuje i podejmuje kierownictwo Oddziału Chorób Wewnętrznych w nowym Szpitalu św. Łazarza na ul. Książęcej – pierwszego w Polsce oddziału specjalizującego się w chorobach układu krążenia, z osobną pracownią analityczną, radiologiczną, elektrokardiograficzną, hematologiczną oraz spoczynkowej przemiany materii. W ośrodku powstaje też pokój do badań eksperymentalnych na zwierzętach. Pracownie wyposaża częściowo własnym kosztem.
W 1935 roku wycofuje się z prowadzenia części wykładów dydaktycznych z interny, poświęcając się już tylko zagadnieniom kardiologicznym – w latach 1936-38 prowadzi pierwsze w Polsce, dwutygodniowe szkolenia podyplomowe dla lekarzy z kardiologii. Powołanie samodzielnych struktur polskiej kardiologii przerywa jednak II wojna światowa. Do idei tej wraca prof. Mściwój Semerau-Siemianowski zaraz po wojnie, po powrocie do Warszawy w 1949 roku.
W 2020 roku minie dokładnie 70 lat od czasu, gdy 15 stycznia 1950 roku w II Klinice Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Warszawskiego – czołowym warszawskim ośrodku internistycznym − powołano Sekcję Kardiologiczną Towarzystwa Internistów Polskich (TIP) pod kierownictwem prof. Mściwoja Semerau-Siemanowskiego. W skład Sekcji, poza przewodniczącym, weszli trzej uczniowie i współpracownicy Mistrza: Jerzy Jakubowski (wiceprezes), Dymitr Aleksandrow (sekretarz) i Edward Żera (skarbnik). 70 lat temu rozpoczął się więc de facto formalny proces wychodzenia kardiologii z interny, a nowo powstała Sekcja TIP już cztery lata później stała się Polskim Towarzystwem Kardiologicznym (PTK), co przypieczętowano 28 lutego 1954 roku. O tym wszystkim w 100. i 70. rocznicę wydarzeń przypominamy w murach Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego na niniejszej wystawie.
prof. dr hab. Krzysztof J. Filipiak
Wspomnienie o prof. Marianie Grzybowskim
Muzeum Historii Medycyny WUM zaprasza na spotkanie poświęcone pamięci prof. Mariana Grzybowskiego, które odbędzie się 11 grudnia o godz. 12:30 w sali im. M. Grzybowskiego, przy ul. Koszykowej 82a w Katedrze i Klinice Dermatologicznej WUM.
Podczas spotkania zostaną wygłoszone dwa wykłady:
„Zapomniany lekarz chorób skóry z ulicy Koszykowej”
Dr n. hum Adam Tyszkiewicz – Dyrektor Muzeum Historii Medycyny WUM.
oraz
„Prof. Marian Grzybowski – Prezes dwóch epok.”
Prof. nadzw. dr hab. n. med. Jerzy Jurkiewicz – Prezes Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego.
11 grudnia 2019 roku minie 70 lat od tragicznej śmierci Mariana Grzybowskiego − wybitnego dermatologa, kierownika czołowej Kliniki Dermatologicznej w Polsce. Jest to rocznica pozwalająca na przypomnienie dorobku wybitnego naukowca. Profesor otworzył Klinikę na Świat, o czym świadczą jego liczne kontakty międzynarodowe i liczne publikacje w zagranicznych czasopismach. Opracował w 1938 roku histopatologię rumienia guzowatego erythema nodosum. Pracował nad patogenezą bielactwa i mięsaków. Zajmował się głównie terapią rentgenowską skóry. Od 1940 r. był członkiem Tajnej Rady Wydziału Lekarskiego. Został także wykładowcą na Tajnym Uniwersytecie Ziem Zachodnich i w Szkole doc. Jana Zaorskiego. Po wojnie odbudowywał Klinikę Dermatologiczną, działając jednocześnie na rzecz Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego i Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego.
Naszymi Partnerami są:
* Katedra i Klinika Dermatologiczna WUM
* Warszawski Oddział Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego
* Towarzystwo Lekarskie Warszawskie
oraz
* Studenckie Koło Naukowe Dermatologiczne WUM.
Spotkanie kończy w Muzeum Historii Medycyny cykl wykładów pt. „Dziedzictwo Asklepiosa. Medycyna kontra Humanistyka” i zapowiada jednocześnie nową serię na rok 2020 pt. „Koryfeusze warszawskiej medycyny akademickiej i ich szkoły naukowe”.
Wystawa pt. „Tradycja i nowoczesność. Dwa kampusy Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego”
Muzeum Historii Medycyny WUM zaprasza w grudniu na wystawę pt. „Tradycja i nowoczesność. Dwa kampusy Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego” w łączniku pomiędzy Rektoratem a Centrum Biblioteczno-Informacyjnym, przy ul. Żwirki i Wigury 63 w Warszawie.
Mijamy te miejsca na Kampusach Lindleya i Banacha na co dzień, pędząc na zajęcia lub śpiesząc do pacjenta. Często nie mamy czasu, by przystanąć przy nich na chwilę i zwrócić uwagę na szczegóły otaczającej nas architektonicznej i urbanistycznej rzeczywistości. Należy nad takim stanem rzeczy ubolewać, budowlane niuanse kryją w sobie bowiem wiele historii, a także wskazówek odwołujących się do medycznej tradycji akademickiej. Czytaj dalej „Wystawa pt. „Tradycja i nowoczesność. Dwa kampusy Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego””