Kategoria: Wystawy

Szanowni Państwo,

zapraszamy do obejrzenia nowej wystawy, która została urządzona w naszym łączniku pomiędzy budynkami  Rektoratu  i CBI. 

Muzeum Historii Medycyny Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego ma zaszczyt zaprezentować reprodukcje malarstwa i grafiki, przede wszystkim sztuki holenderskiej i flamandzkiej XVII wieku, której tematem jest spotkanie pacjenta z lekarzem.

Utożsamiający związek pomiędzy medycyną i sztuką wynika już z klasycznej definicji sztuki pochodzącej od Arystotelesa a rozwiniętej przez św. Tomasza z Akwinu. Według niego sztuka jest zasadą poprawnego wytwarzania dzieł zamierzonych, a racją jej bytu jest uzupełnienie braku pozostawionego przez naturę – Ars imitatur naturam et suplet defectum naturae in illis inquibus – natura deficit –Sztuka naśladuje naturę i dopełnia zastane braki. Najdotkliwszym dla człowieka brakiem jest brak zdrowia. Medycyna, tak jak sztuka, naśladuje naturę, której cechą podstawową jest celowość. Sztuka lekarska rozpoznaje, czy natura dopuszcza naprawienie określonego braku. Medycyna jest więc obrazem wiedzy o świecie i naprawianiem świata. Ten humanistyczny cel jest niezbędny do tego, by wymiar naukowy nie pochłonął istoty, czyli chorego, by medycyna i opieka medyczna nie sprowadziły człowieka jedynie do przypadku choroby.

Kręta i najeżona pułapkami była droga prowadząca do rozpoznawania przez medycynę praw natury. Przed XX stuleciem, bardzo często nawet mniej poważne choroby mogły prowadzić do śmierci lub trwałego kalectwa. Nie dziwi więc fakt, że relacja między osobą chorą a osobą, która leczy była częstym tematem pojawiającym się w sztukach pięknych, czasem traktowanym z dozą humoru.

W epoce nowożytnej popularność zyskało malarstwo rodzajowe, szczególnie wśród artystów holenderskich i flamandzkich. Malarze zgłębiali wiele aspektów życia codziennego i wykorzystywali ich różnorodność w swojej twórczości. Jednym z popularnych tematów była medycyna. Powstawały dzieła ukazujące lekarzy zajętych cierpiącymi, chorymi ludźmi, piętnujące postępowanie znachorów, wyśmiewające łatwowierność niewykształconych pacjentów. Sceny te rozgrywały się w ubogich gospodach, na zatłoczonych jarmarkach czy w domach zamożnego mieszczaństwa.

Jednym z bardziej popularnych tematów było badanie pulsu oraz badanie moczu na podstawie wylądu. Powtarzającym się motywem są przedstawienia lekarzy wzywanych do zbadania dziewcząt dotkniętych miłosną chorobą. Ból zęba jest często ukazywany przez artystów w satyrycznych ujęciach, podobnie jak proste zabiegi chirurgiczne wykonywane przez medyków, w tym również usuwanie „kamienia szaleństwa” z czaszki dotkniętego obłędem pacjenta.

Monika Klimowska
Muzeum Historii Medycyny Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego

Szanowni Państwo,

Jest nam bardzo miło poinformować. że nasze Muzeum współorganizowało wystawę z okazji 70 lecia Warszawskiej Kliniki Ortopedycznej.
Ekspozycja mieści się przy ul. Lindleya 4 w Klinice Ortopedii i Traumatologii Narządu Ruchu i towarzyszy uroczystemu posiedzeniu Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego. Serdecznie zapraszamy do zapoznania się z historią Kliniki.

Szanowni Państwo,

Serdecznie zapraszamy do obejrzenia naszej nowej wystawy, mieszczącej się w budynku Rektoratu, powstałej z okazji bardzo ważnego wydarzenia
w dziejach naszej uczelni, które miało miejsce 100 lat temu.

2 maja 1921 roku po raz pierwszy w historii Uniwersytetu nadano tytuł doktora honoris causa Wydziału Lekarskiego- otrzymał go marszałek Józef Piłsudski. Tego dnia władzom uczelni zostały  nadane insygnia dziekańskie i rektorskie.

Decyzję o uhonorowaniu Józefa Piłsudskiego „w uznaniu za jego zasługi dla nauki polskiej wogóle, oraz dla medycyny polskiej i dla Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu w szczegolności” podjęto na wniosek Rady Wydziału Lekarskiego w dniu 30 kwietnia 1920 roku, kiedy trwały działania wojenne a wielu profesorów pełniło służbę wojskową.

Serdecznie zapraszamy!

Szanowni Państwo, chcieliśmy zaprezentować naszą nową wystawę online pt. „W świecie kościotrupów, smoków i zjaw, czyli o symbolice przedstawień chorób zakaźnych w sztukach wizualnych”. Ze względu na obecną sytuację epidemiologiczną, na razie dostępna jest tylko w świecie wirtualnym, natomiast po powrocie do normalności (mamy nadzieję że jak najszybszym) zapraszamy do jej obejrzenia na Warszawskim Uniwersytecie Medycznym – w Centrum Biblioteczno – Informacyjnym.

Język alegorii odrywał zawsze wielką rolę w obrazowaniu chorób zakaźnych. Szczególnie wiele tego typu przedstawień pojawiło się w sztuce średniowiecznej, ponieważ w okresie tym łączono zarazy z karą boską zsyłaną przez niebiosa na popełniających grzechy i występki ludzi. W dawnych europejskich kościołach do dnia dzisiejszego można odnaleźć polichromie oraz rzeźby, na których diabły, smoki i strzygi uosabiają epidemie. Wiele z tych sakralnych przedstawień, np. słynny motyw danse macabre, wiązało się z dżumą – najbardziej przerażającą plagą w dziejach ludzkości. W tanecznym korowodzie, prowadzonym przez wyrażającego śmierć kościotrupa, uczestniczyli obok siebie, cesarze, królowe, papieże oraz zwykli mieszczanie, chłopi a nawet bezdomni. Tematykę chorób zakaźnych podejmowali także liczni nowożytni artyści, m.in. Albrecht Dürer, Pieter Bruegel Starszy czy Hans Holbein. Czytaj dalej „Wystawa online „W świecie kościotrupów, smoków i zjaw, czyli o symbolice przedstawień chorób zakaźnych w sztukach wizualnych””